Aktualności
Faryzeusz kontra celnik (XXX Niedziela Zwykła)
Niedzielną Ewangelię rozważa Piotr Pykosz
Faryzeusz kontra celnik
Dzisiejsza przypowieść o faryzeuszu i celniku jest kolejną lekcją, która uczy i bardzo wyraźnie pokazuje jaka powinna być nasza modlitwa.
Przyjrzyjmy się zatem głównym bohaterom omawianego fragmentu, czyli faryzeuszowi i celnikowi. Cechą charakterystyczną faryzeuszy było wierne często nadmierne wypełnianie wszelkich przepisów prawa Mojżeszowego. Szczególnie istotne dla nich było zachowanie czystości rytualnej, która pozwalała im na kontakt z Bogiem. W przedstawionej przypowieści faryzeusz zaczął swoją modlitwę od słów: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie” (Łk 18,11). Dziękuje on Bogu, ale nie po to, aby Go wielbić i nawiązać więź komunii z Nim, lecz po to by chwalić siebie i oddzielać od innych grubą liną bycia lepszym. Modlitwa faryzeusza jest modlitwą samozadowolenia. On przywłaszcza sobie dary, by chwalić siebie samego, a nie Ojca oraz by gardzić braćmi zamiast kochać ich. W tej modlitwie brak jest pokornej postawy wobec Miłosiernego Ojca.
Celnicy natomiast byli poborcami podatków, nie cieszyli się oni wśród swych rodaków szacunkiem, zarzucano im kolaboracje z rzymianami. W przypowieści celnik stał ze spuszczonymi przed Bogiem oczyma, pokorny i świadomy swego grzechu. Modlił się słowami: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”(Łk 18,13). Jest to prosta, oczyszczająca modlitwa, która uwzględnia dwa bieguny: miłosierdzie Boga i nędzę człowieka. Czyni z niego dzban, który opróżniony z jego egoizmu, może być napełniony Bogiem.
Sprawiedliwy zostaje potępiony dlatego, że w wysiłku przestrzegania przepisów Prawa zaniedbuje przykazanie, z którego one wypływają, to znaczy przykazanie miłości Boga i bliźniego. Grzesznik natomiast zostaje usprawiedliwiony, ponieważ zobaczył i uznał swój grzech.
To dzięki Ewangelii możemy przyjąć tę prawdę o nas jako grzesznikach. Prawdę o Bogu kochającym nas bezwarunkowo – nie ze względu na nasze zasługi, ale z miłości ojcowskiej. Wiara i modlitwa, które wprowadzają do królestwa Bożego, opierają się na tej ufnej pokorze, będącej owocem naszego nowego poznania siebie i Boga. Bez pokory modlitwa staje się modlitwą do siebie samego, a nie do Boga, pokładaniem ufności w sobie, a nie w Nim.
Przypowieść opowiedziana przez Jezusa pomaga dokonać rozeznania w kwestii naszej modlitwy. Jest ona prawdziwa wtedy, gdy pomimo rozpoznania siebie w postawie faryzeusza, przyjmujemy jednak modlitwę celnika.
Zasady dotyczące cookies
W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies.
